نصب میکروتیک روی سرور اوبونتو

با رشد چشمگیر استفاده از سیستم‌های ابری و مجازی‌سازی در دنیای آی‌تی، راه‌اندازی سرویس‌هایی که تا پیش از این فقط در تجهیزات فیزیکی اجرا می‌شدن، حالا روی سرورهای مجازی و لینوکسی هم امکان‌پذیر شده. یکی از این سرویس‌ها که محبوبیت بسیار زیادی در بین مدیران شبکه و متخصصان زیرساخت پیدا کرده، نصب میکروتیک روی سرور اوبونتو هست. شاید در نگاه اول، ترکیب دو برند متفاوت یعنی میکروتیک و اوبونتو کمی پیچیده به‌نظر بیاد، اما در عمل این ترکیب می‌تونه یک راه‌حل بسیار قدرتمند، منعطف و اقتصادی برای پیاده‌سازی سرویس‌های شبکه‌ای در بستر نرم‌افزار باشه.

کوتاه شده مقاله

در این مقاله، به آموزش نصب میکروتیک روی سرور اوبونتو پرداخته‌ایم. میکروتیک یکی از محبوب‌ترین نرم‌افزارهای مدیریت شبکه است که به‌ویژه برای مسیریابی، فایروال، و مدیریت پهنای باند در شبکه‌های مختلف استفاده می‌شود. نصب میکروتیک بر روی اوبونتو به‌عنوان یک گزینه مقرون به‌صرفه و قدرتمند برای مدیریت شبکه‌ها به‌شمار می‌رود. برای شروع، ابتدا باید نسخه‌ی مناسب RouterOS از وب‌سایت میکروتیک دانلود کنید و سپس از طریق ترمینال اوبونتو اقدام به نصب آن کنید.

پس از نصب، می‌توانید از طریق Winbox یا WebFig به میکروتیک دسترسی پیدا کرده و تنظیمات شبکه خود را انجام دهید. نصب میکروتیک روی اوبونتو این امکان را به شما می‌دهد که از ویژگی‌های پیشرفته‌تری مانند فایروال‌های پویا، VPN، و نظارت بر ترافیک شبکه بهره‌برداری کنید.

اگر قصد خرید سرور HP برای نصب میکروتیک بر روی اوبونتو را دارید، سرورهای HP با پردازنده‌های قدرتمند مانند Intel Xeon و AMD EPYC، گزینه‌های عالی برای میزبانی این نوع سیستم‌عامل‌ها هستند. این سرورها با قدرت پردازشی بالا و پایداری بسیار مناسب برای مدیریت شبکه‌ها، به شما کمک می‌کنند تا عملکرد بهینه‌تری داشته باشید. برای خرید سرور HP و دریافت مشاوره تخصصی در مورد نصب میکروتیک، به سرورتیک، بهترین فروشگاه اینترنتی خرید سرور HP، مراجعه کنید. سرورتیک با ارائه سرورهای قدرتمند و خدمات پشتیبانی عالی، بهترین انتخاب برای نیازهای شما خواهد بود.

خیلی‌ها وقتی اسم میکروتیک به گوششون می‌خوره، سریع یاد روترهای فیزیکی برند MikroTik می‌افتن. اما واقعیت اینه که نرم‌افزار RouterOS که روی این دستگاه‌ها نصب شده، قابلیت اجرا روی ماشین‌های مجازی و سرورهای لینوکسی هم داره. اینجاست که بحث نصب میکروتیک روی سرور اوبونتو به‌عنوان یک راهکار بسیار کاربردی برای ایجاد یک روتر مجازی با قابلیت‌های کامل مطرح می‌شه.

فرض کن یک شرکت کوچک یا یک تیم توسعه‌ نرم‌افزار هستی که نیاز به روتر حرفه‌ای با قابلیت‌های NAT، فایروال، VPN، مدیریت پهنای باند و مانیتورینگ شبکه داره. به‌جای خرید تجهیزات سخت‌افزاری گران‌قیمت، می‌تونی با نصب میکروتیک روی سرور اوبونتو، دقیقاً همون امکانات رو به‌صورت مجازی داشته باشی. هم هزینه کمتر می‌شه، هم مدیریت ساده‌تر و هم انعطاف‌پذیری بالاتری به دست میاد.

از طرفی، اوبونتو به‌عنوان یکی از پایدارترین و پرکاربردترین توزیع‌های لینوکس، محیطی سبک و قابل‌اعتماد برای اجرای سرویس‌های حساس محسوب می‌شه. وقتی نصب میکروتیک روی سرور اوبونتو انجام بشه، در واقع داری قدرت نرم‌افزار MikroTik رو با ثبات سیستم‌عامل Ubuntu ترکیب می‌کنی؛ نتیجه؟ یه سیستم قوی، امن و قابل مدیریت برای پیاده‌سازی زیرساخت شبکه‌ای.

در این مقاله قصد داریم صفر تا صد نصب میکروتیک روی سرور اوبونتو رو با زبانی ساده ولی حرفه‌ای آموزش بدیم. از معرفی پیش‌نیازها، انتخاب روش نصب (مستقیم یا از طریق ماشین مجازی)، پیکربندی اولیه، اتصال به میکروتیک با Winbox یا WebFig، تا تنظیمات شبکه و موارد امنیتی، همه‌چیز رو پوشش می‌دیم تا با خیال راحت بتونی از این قابلیت حرفه‌ای توی پروژه‌هات استفاده کنی.

اگه تا حالا دنبال راهی بودی که بدون خرید روتر فیزیکی، از امکانات کامل MikroTik استفاده کنی، نصب میکروتیک روی سرور اوبونتو دقیقاً همون چیزی‌یه که دنبالش بودی. بیا با هم شروع کنیم.

میکروتیک چیست و چه کاربردی در مدیریت شبکه دارد؟

وقتی اسم میکروتیک میاد، اولین چیزی که به ذهن خیلی‌ها می‌رسه، دستگاه‌های کوچک و قدرتمند روتر این برند هست که در دفاتر کوچک، ISPها و حتی دیتاسنترها دیده می‌شن. ولی چیزی که باعث شده میکروتیک فراتر از یک سخت‌افزار ساده باشه، سیستم‌عامل قدرتمندشه؛ یعنی RouterOS. این سیستم‌عامل با امکاناتی مثل فایروال، NAT، VPN، Load Balancing، مانیتورینگ، مدیریت ترافیک و حتی DHCP Server، عملاً یک روتر حرفه‌ای تمام‌عیار در اختیارت قرار می‌ده که نه فقط برای راه‌اندازی شبکه، بلکه برای پیاده‌سازی سناریوهای پیچیده شبکه هم کاربرد داره.

میکروتیک برای اون دسته از کسانی که به دنبال یک راهکار حرفه‌ای اما مقرون‌به‌صرفه در مدیریت شبکه هستن، انتخابیه که هم امنیت بالایی داره، هم تنظیمات بسیار انعطاف‌پذیر. به همین دلیل خیلی از مدیران شبکه ترجیح می‌دن به‌جای استفاده از چند ابزار پراکنده، یک راه‌حل کامل مثل RouterOS رو استفاده کنن.

چرا نصب میکروتیک روی سرور اوبونتو گزینه مناسبی است؟

ممکنه بپرسی وقتی می‌تونم یه دستگاه میکروتیک بخرم، چرا باید برم سراغ نصب میکروتیک روی سرور اوبونتو؟ دلیلش خیلی ساده‌ست. وقتی زیرساختت مجازی یا ابریه، یا مثلاً داری از یک دیتاسنتر لینوکسی مثل DigitalOcean، Linode یا سرور اوبونتویی اختصاصی استفاده می‌کنی، استفاده از نسخه فیزیکی میکروتیک دیگه منطقی نیست. اینجا می‌تونی RouterOS رو به‌صورت یک ماشین مجازی روی اوبونتو اجرا کنی و بدون هیچ هزینه اضافه‌ای از تمام امکاناتش استفاده کنی.

با نصب میکروتیک روی سرور اوبونتو، در واقع داری قابلیت‌های حرفه‌ای میکروتیک رو به دنیای لینوکس وارد می‌کنی. این یعنی ترکیب قدرت و پایداری اوبونتو با قابلیت‌های سطح شبکه‌ی RouterOS، که به‌خصوص برای شرکت‌هایی که به دنبال مدیریت پیشرفته شبکه داخلی یا اتصال امن به اینترنت هستن، یک راه‌حل بی‌نظیره.

مقایسه ماشین مجازی و نصب مستقیم میکروتیک

پیش‌نیازهای نصب میکروتیک روی Ubuntu

قبل از اینکه وارد فرایند نصب میکروتیک روی سرور اوبونتو بشی، باید مطمئن باشی که چند پیش‌نیاز ساده ولی مهم رو در اختیار داری. اول از همه سرورت باید اوبونتو ۲۰.۰۴ یا نسخه‌ای نزدیک به اون باشه. بهتره سیستم عامل کاملاً به‌روز باشه تا با ابزارهای مجازی‌سازی مثل QEMU، VirtualBox یا حتی KVM بدون مشکل کار کنه.

دوم اینکه دسترسی root یا sudo به سرور نیاز داری، چون نصب RouterOS نیاز به سطح دسترسی کامل داره. همچنین اگه قراره از محیط گرافیکی استفاده نکنی، باید دستورات ترمینال رو به‌درستی اجرا کنی. البته نگران نباش، ما مرحله‌به‌مرحله در ادامه همه چیز رو برات توضیح می‌دیم.

برای نصب از طریق ماشین مجازی، باید بسته‌هایی مثل qemu-kvm یا virtualbox روی سرور نصب باشه. همچنین فایل ISO رسمی RouterOS رو از سایت MikroTik دانلود کن و روی سرور آپلود کن تا بتونی اون رو به ماشین مجازی متصل کنی.

نحوه نصب RouterOS (میکروتیک) روی اوبونتو

برای اینکه بتونی RouterOS رو روی اوبونتو اجرا کنی، دو مسیر اصلی پیش روت هست. یکی استفاده از ماشین مجازی با ابزارهایی مثل QEMU یا VirtualBox و دومی اجرای مستقیم روی محیط مجازی مثل KVM یا VMware. ما در این راهنما از روش مجازی‌سازی استفاده می‌کنیم که هم ساده‌تره هم وابسته به سخت‌افزار خاص نیست. برای شروع، فایل ISO مربوط به RouterOS رو از سایت رسمی میکروتیک دانلود کن. نسخه CHR یا همون Cloud Hosted Router مخصوص اجرا در سرورهای لینوکسیه.

بعد از اون، با استفاده از QEMU یه ماشین مجازی جدید بساز. مثلاً با دستور:

qemu-img create -f qcow2 mikrotik-disk.qcow2 512M

و بعد:

qemu-system-x86_64 -hda mikrotik-disk.qcow2 -cdrom routeros.iso -boot d -m 256 -net nic -net user

این ماشین مجازی رو اجرا کن تا نصب RouterOS آغاز بشه. مراحل نصب خیلی سبکه و تنها با چند کلیک از طریق صفحه ترمینال پیش می‌ره. بعد از نصب، سرور رو ریبوت کن تا سیستم‌عامل RouterOS بالا بیاد و بتونی از طریق IP بهش متصل شی.

نصب میکروتیک با استفاده از VirtualBox در اوبونتو

اگه ترجیح می‌دی از محیط گرافیکی استفاده کنی، VirtualBox یه انتخاب ساده و پرکاربرده. با نصب VirtualBox روی اوبونتو می‌تونی یه ماشین مجازی ایجاد کنی و فایل ISO میکروتیک رو بهش متصل کنی. از قسمت Settings ماشین مجازی، مقدار رم رو روی ۲۵۶ مگابایت و هارد رو روی ۵۱۲ مگ تنظیم کن. آداپتور شبکه رو هم روی حالت Bridged بذار تا بتونی از خارج از ماشین هم بهش دسترسی پیدا کنی.

بعد از نصب RouterOS، به‌راحتی می‌تونی با Winbox یا WebFig از طریق آی‌پی یا مک‌آدرس، وارد پنل مدیریتی بشی و تنظیمات شبکه، فایروال یا VPN رو انجام بدی.

راه‌اندازی ماشین مجازی برای اجرای میکروتیک در Ubuntu Server

وقتی سرور اوبونتو نسخه سرور داری و محیط گرافیکی در اختیار نداری، بهترین ابزار برای ساخت ماشین مجازی KVM و QEMU هست. با استفاده از دستوراتی که بالا گفتیم، می‌تونی ماشین مجازی رو بسازی و دیسک RouterOS رو بوت کنی. بعد از راه‌اندازی، فقط کافیه با ابزارهایی مثل SSH یا VNC به ماشین وصل شی.

یکی از مزیت‌های بزرگ این روش، اینه که می‌تونی چندین RouterOS رو روی یه سرور اجرا کنی و حتی سناریوهای تستی مثل Load Balancing یا Site-to-Site VPN بینشون پیاده‌سازی کنی.

تنظیمات اولیه میکروتیک پس از نصب روی سرور لینوکس

وقتی نصب به‌درستی انجام شد و برای اولین‌بار وارد RouterOS شدی، اولین کاری که باید انجام بدی تغییر رمز عبور پیش‌فرض و تنظیم نام کاربری جدیده. بعد از اون باید IP استاتیک به یکی از اینترفیس‌ها بدی تا سرور میکروتیک در شبکه LAN قابل شناسایی باشه. برای این کار می‌تونی از دستور /ip address add استفاده کنی.

تنظیم DNS، NAT و ایجاد رول‌های فایروال ساده هم در این مرحله انجام می‌شن. اگه قصد داری این سرور رو به‌عنوان روتر اینترنت یا تونل VPN استفاده کنی، باید این تنظیمات اولیه با دقت انجام بشن تا هم ارتباط داخلی برقرار بشه، هم ارتباط خارجی بدون مشکل انجام بشه.

اتصال به میکروتیک نصب‌شده روی اوبونتو با Winbox یا WebFig

بعد از اینکه RouterOS رو به‌درستی روی سرور اوبونتو نصب کردی، حالا وقتشه بهش متصل شی و از رابط مدیریتی گرافیکی استفاده کنی. معروف‌ترین و ساده‌ترین ابزار برای این کار Winbox هست که توسط خود MikroTik توسعه داده شده. اگه سیستم‌عاملت ویندوزه، فقط کافیه Winbox رو دانلود و اجرا کنی. در بیشتر موارد، می‌تونه با استفاده از MAC Address میکروتیک بهش وصل شه، حتی اگه هنوز تنظیم IP انجام ندادی.

اما اگه با سیستم‌عامل‌های غیر ویندوزی مثل لینوکس یا مک کار می‌کنی، می‌تونی از WebFig استفاده کنی که نسخه تحت وب رابط Winbox هست. فقط کافیه مرورگر رو باز کنی و آی‌پی سرور RouterOS رو بزنی. البته قبلش باید مطمئن شی که پورت مربوط به رابط وب یعنی ۸۰ یا ۸۲۹۱ بازه و فایروال لینوکسی جلوی دسترسی رو نگرفته باشه.

وقتی وارد شدی، می‌تونی تمام تنظیمات شبکه مثل Bridge، فایروال، VPN، تنظیمات Queue، مانیتورینگ ترافیک و حتی اسکریپت‌نویسی رو از همین رابط انجام بدی. یکی از خوبی‌های Winbox و WebFig اینه که در عین اینکه قدرتمندن، با طراحی مینیمال و سبک‌شون باعث نمی‌شن کاربر گم بشه یا دچار پیچیدگی‌های غیرضروری بشه.

نحوه پیکربندی شبکه و NAT در میکروتیک روی Ubuntu

در بیشتر موارد، مخصوصاً وقتی سرور رو در بستر ابری یا شبکه محلی راه‌اندازی کردی، نیاز داری تا با استفاده از NAT، ترافیک داخلی رو به اینترنت هدایت کنی. NAT مخفف Network Address Translation هست و در میکروتیک یکی از پرکاربردترین قابلیت‌هاست.

برای اینکه NAT راه‌اندازی کنی، باید اول مطمئن شی اینترفیس‌های WAN و LAN به‌درستی شناخته شدن. بعد از اون، وارد قسمت IP > Firewall بشو و توی تب NAT یک رول جدید بساز. Chain رو روی srcnat قرار بده و به‌عنوان Action، گزینه masquerade رو انتخاب کن. این یعنی ترافیک خروجی از شبکه داخلی روی اینترفیس خروجی ماسکه بشه و آدرسش تبدیل به آی‌پی عمومی سرور بشه.

اگه این تنظیم درست انجام بشه، حالا تمام دستگاه‌هایی که به این میکروتیک متصل هستن می‌تونن به اینترنت دسترسی داشته باشن. این دقیقاً شبیه کاریه که اکثر مودم‌های خانگی انجام می‌دن، ولی تو با استفاده از نصب میکروتیک روی سرور اوبونتو داری این کار رو توی سطح حرفه‌ای‌تری انجام می‌دی.

باز کردن پورت‌های فایروال اوبونتو برای دسترسی به میکروتیک

یکی از مشکلات رایجی که کاربران بعد از نصب RouterOS باهاش مواجه می‌شن، اینه که نمی‌تونن از بیرون به میکروتیک وصل بشن. این معمولاً به‌خاطر بسته بودن پورت‌های اوبونتو توسط فایروال ufw یا iptables هست.

برای حل این مشکل، باید مطمئن شی پورت‌هایی مثل ۸۲۹۱ (برای Winbox)، ۸۰ یا ۸۴۴۳ (برای WebFig) و ۲۲ (برای SSH) باز باشن. اگه از ufw استفاده می‌کنی، کافیه دستور زیر رو اجرا کنی:

sudo ufw allow 8291/tcp

sudo ufw allow 80/tcp

sudo ufw allow 22/tcp

اگه iptables داری، باید با استفاده از iptables -A رول‌های لازم رو تعریف کنی. در آخر هم با دستور sudo ufw reload یا iptables-save تنظیماتت رو ذخیره کن. حالا می‌تونی با خیال راحت از بیرون به میکروتیک متصل شی و تمام کارهات رو از طریق رابط گرافیکی مدیریت کنی.

آموزش دسترسی ریموت به میکروتیک نصب‌شده در Ubuntu Server

اگه هدفت از نصب میکروتیک روی سرور اوبونتو اینه که از راه دور به شبکه‌ای دسترسی داشته باشی یا یک روتر ابری داشته باشی، باید حتماً دسترسی ریموت رو فعال کنی. بعد از باز کردن پورت‌ها، باید یه آی‌پی پابلیک یا دامنه روی سرور داشته باشی. اگه از ارائه‌دهنده‌هایی مثل DigitalOcean، Linode یا Hetzner استفاده می‌کنی، این آی‌پی رو از همون ابتدا داری.

حالا فقط کافیه تنظیمات NAT و فایروال RouterOS رو انجام بدی. برای امنیت بیشتر، پیشنهاد می‌کنم حتماً یک VPN روی میکروتیک راه‌اندازی کنی (مثلاً L2TP یا WireGuard) و دسترسی Winbox یا SSH رو فقط محدود به آی‌پی‌های مورد اعتماد کنی.

این‌طوری حتی اگه پروژه‌ات توی لوکال نباشه، می‌تونی همیشه به سرور دسترسی داشته باشی، بدون نگرانی از هک یا نفوذ ناخواسته.

راهنمای نصب میکروتیک در محیط‌های ابری لینوکسی (مانند DigitalOcean یا AWS)

اگر به فکر راه‌اندازی میکروتیک در محیط‌های ابری مثل DigitalOcean، AWS یا Linode هستی، باید بدونی که فرآیند نصب مشابه نصب روی سرورهای فیزیکی یا مجازی در دیتاسنترهای سنتی نیست، اما به لطف تکنولوژی مجازی‌سازی و قدرت پردازش ابری، می‌تونی به‌راحتی RouterOS رو روی این پلتفرم‌ها راه‌اندازی کنی.

اول از همه باید یک ماشین مجازی با منابع مناسب بسازی. اکثر ارائه‌دهندگان ابری مثل AWS یا DigitalOcean به‌راحتی از KVM برای مجازی‌سازی استفاده می‌کنن که این امکان رو بهت می‌ده که RouterOS رو به‌صورت یک ماشین مجازی روی سرور لینوکسی اجرا کنی. برای این کار باید از یک تصویر ISO مخصوص میکروتیک استفاده کنی که به طور خاص برای مجازی‌سازی روی سرورهای ابری آماده شده.

پس از نصب سیستم‌عامل اوبونتو روی ماشین مجازی، باید مشابه روش‌هایی که قبلاً گفته شد، فایل ISO میکروتیک رو به ماشین مجازی متصل کنی و فرایند نصب رو شروع کنی. برای دسترسی از راه دور به میکروتیک نصب‌شده، باید پورت‌های مناسب را از طریق فایروال AWS یا DigitalOcean باز کنی و از VPN یا SSH برای امنیت بیشتر استفاده کنی.

تفاوت نصب میکروتیک در سیستم‌های دسکتاپ و سرور لینوکسی

نصب میکروتیک روی سرور اوبونتو با نصب آن روی سیستم‌های دسکتاپ مثل Ubuntu Desktop یا حتی لپ‌تاپ، تفاوت‌هایی داره. وقتی میکروتیک روی سیستم دسکتاپ نصب می‌کنی، معمولاً نیاز به منابع کمتر داری، چون فقط یک یا دو اتصال ساده برای تست یا استفاده محلی می‌خوای. اما وقتی اون رو روی سرور نصب می‌کنی، باید انتظار داشته باشی که منابع بیشتری مثل CPU و رم برای پشتیبانی از ترافیک بالا یا تعداد زیادی اتصال نیاز باشه.

در سیستم‌های دسکتاپ، معمولاً رابط گرافیکی پیش‌فرض Ubuntu فعال هست و امکان اتصال به میکروتیک از طریق محیط گرافیکی سیستم به راحتی فراهمه. ولی در سرور لینوکس، باید به‌طور خاص از ابزارهایی مثل QEMU یا KVM برای ایجاد ماشین‌های مجازی استفاده کنی و تنظیمات شبکه و دسترسی ریموت رو از طریق دستورات ترمینال انجام بدی.

مقایسه فایروال‌های مختلف در میکروتیک

نکات امنیتی مهم پس از نصب میکروتیک روی سرور اوبونتو

بعد از نصب میکروتیک روی سرور اوبونتو و راه‌اندازی سرویس‌های مورد نیاز، مهم‌ترین چیزی که باید بهش توجه کنی، امنیت هست. میکروتیک با وجود امکانات عالی برای مدیریت ترافیک و شبکه، اگر به درستی پیکربندی نشه، می‌تونه نقطه ضعف بزرگی برای شبکه باشه.

اولین نکته، تغییر رمزهای پیش‌فرض در میکروتیک هست. همیشه رمزهای پیچیده و غیرقابل حدس انتخاب کن. استفاده از احراز هویت با کلید SSH به جای رمز عبور می‌تواند امنیت را به شدت افزایش دهد. همچنین پیشنهاد می‌کنم پورت‌های مدیریت میکروتیک مثل ۸۲۹۱ را فقط از آی‌پی‌های خاصی که نیاز دارند باز کنی و از فایروال برای مسدود کردن دسترسی‌های غیرمجاز استفاده کنی.

همچنین از VPN برای ارتباط با سرور استفاده کن. این کمک می‌کنه که از حملات شنود یا میانه‌روی جلوگیری کنی. به‌علاوه، به‌روزرسانی‌های امنیتی میکروتیک رو همیشه نصب کن تا از آسیب‌پذیری‌های جدید جلوگیری بشه.

خطاهای رایج هنگام نصب میکروتیک در Ubuntu و روش حل آن‌ها

گاهی اوقات ممکنه هنگام نصب میکروتیک روی سرور اوبونتو با مشکلاتی روبه‌رو بشی که معمولاً ناشی از پیکربندی نادرست یا کمبود منابع سیستم هست. یکی از رایج‌ترین مشکلات، عدم شناسایی کارت شبکه در میکروتیک بعد از نصب روی سرور اوبونتو هست. این مشکل معمولاً به دلیل عدم تنظیم صحیح درایورها یا انتخاب نامناسب ماشین مجازی در زمان نصب به وجود میاد. برای حل این مشکل، باید اطمینان حاصل کنی که کارت شبکه مجازی به‌درستی به ماشین متصل شده و در تنظیمات ماشین مجازی اینترفیس‌های لازم انتخاب شده‌اند.

مشکل دیگری که ممکنه پیش بیاد، عدم امکان دسترسی از راه دور به میکروتیک هست. اگر بعد از نصب، با مشکل اتصال به میکروتیک از طریق Winbox یا WebFig مواجه شدی، حتماً تنظیمات فایروال اوبونتو رو بررسی کن. پورت‌های مورد نیاز رو باز کن و مطمئن شو که هیچ محدودیتی در این زمینه وجود نداره. همچنین اطمینان حاصل کن که IP ها به‌درستی تنظیم شده باشند.

جمع‌بندی

با دنبال کردن مراحل این راهنما، توانستی نصب میکروتیک روی سرور اوبونتو را به‌طور کامل و به‌درستی انجام بدهی. ترکیب قدرت سیستم‌عامل اوبونتو با امکانات گسترده میکروتیک به شما این امکان را می‌دهد که یک شبکه حرفه‌ای، امن و کارا بسازید و مدیریت ترافیک، امنیت و دسترسی‌ها را به‌راحتی انجام دهید. امیدوارم این مقاله به شما کمک کرده باشد که با اطمینان کامل، از این سیستم‌عامل و نرم‌افزار استفاده کنید و شبکه‌های خود را به بهترین شکل مدیریت نمایید.